Osmanlının son dönemlerinde Kuzey Irak'ta yaşamış olan Bahâuddin Tâhâ b. Abdurrahmân el-İmâdî tarafından kaleme alınmış olan ve orijinal adıyla kısaca Minhâc olarak bilinen Ahyâr ve Ebrârın Yolu Tasavvuf, bir şekilde kurtularak günümüze ulaşmış olan ve tek nüshası bulunan nadir yazma eserlerden biridir. Eser, Hakkâri’nin Dağgöl Mahallesi Şeref Ağa Cami'nde bir dolap içerisinde bulunan Arapça kitaplarların dikkat çekmesiyle keşfedilmiş bir el yazmasıdır. Aynı zamanda, Doğu Anadolu Bölgesi'nde pek çok irşad faaliyetinde bulunan Nakşibendiyye'nin Hâlidiyye tekke ve zaviyeleri Türk düşünce ve kültür hayatında önemli yeri olan birçok münevveri de yetiştirmiştir.
Eseri kaleme alan Şeyh Bahâuddîn Tâhâ el-İmâdî en-Nakşibendî de bu yolun Türkiye topraklarında oldukça yaygın bir kolu olup Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî'ye nispet edilen Müceddidiyye-Hâlidiyye koluna mensuptur. Birinci kısmı akaid ilmine dair olan eserin geri kalan tüm kısımları tasavvufun mahiyetine dairdir. Türk okuru için uzak olmayacak bir neşve ile kaleme alınmış olan bu değerli eser, yakın tarihte kitlelere hitap edebilmiş meşayihin eserlerinden olması hasebiyle de ayrıca önem arz ediyor. Bunun yanında kitap, yalnızca Nakşibendî ahkâmından değil, bütün tasavvuf kültürünün ve tarikatların ahkâmından bahsediyor. Altı maksaddan oluşan eserde Şeyh Bahâuddîn Tâhâ, Ehl-i Sünnet ve'l-Cemaat akaidini, sülûk ehli için tüm tarikatlarda gerekli olan düsturları; tevbe, verâ, zühd, sabır, fakr, şükür, havf, recâ, tevekkül ve rıza olmak üzere on makamı, Müceddidiye-i Nakşibendiyye'nin ezkâr ve âdâbını, Kâdiriyye ve Çeştiyye âdâb ve erkânını detaylı bir şekilde açıklayarak okurunu irşad ediyor.
