Aşk-ı Sükûn

Say ettim; yalnızlıkta, acizlikte, çaresizlikte…

Say ettim; tevekkülde, teslimiyette, rızada...

Say ettim; nefiste… kalpte… ruhta… aşkta… sükûnda…

Nefisten kalbe, kalpten nefse say ettim…

Döktüm tüm çakıl taşlarımı…

Gözyaşlarımın verdiği serinlik ruhumu biraz ferahlatmıştı. Tüm cesaretimi toplayıp bakışlarımı yavrumun olduğu yere doğru uzattım.

O da ne?

Gözlerime inanamadım.

Kupkuru çölün ortasında bir ananın gözyaşları rahmet, kanayan yüreği kaynak olmuştu. Bu su, kızgın çölde anayı temsil eder gibi akacak, kıyamete kadar gözyaşlarımla bereket bulacaktı.

Nuriye Çeleğen, Aşk-ı Sükûn’da, Hazreti Hacer’in, teslimiyet ve tevekkülden örülmüş, yalnızlığın en koyusundan geçip hepimize analık eden şefkatiyle bereketlenen büyük yolculuğunu anlatıyor.

Her kadın Hacer’dir, fark yürüyüştedir…