Dört Halifenin Menkıbeleri

İsimleri Ebubekir, Ömer, Osman ve Ali... Kâinatın Halifesinin eşiğine düşünce yolları, cahiliyye kimliklerinden sıyrılarak dost olmaya adananlar onlar... Adları Allah Resulü'nün adıyla yan yana anılanlar... Dört Halifenin Menkıbeleri (Menâkıb-ı Çehâr-Yâr-i Güzîn), Allah Resulü'nün huzurunda imana eren, ömürlerini onun terbiyesi altında geçirerek Peygamber Efendimizin (sav) en seçkin dostları halkasına dâhil olan ve Efendimizin (sav) ahirete doğuşunun ardından mirasına sahip çıkarak asrı hakkaniyetli idarenin örneklerine şahit kılan dört sahabenin, Hulefâ-i Râşidîn'in hayatına ayna tutuyor.

Nebevî terbiyeye tâbi olan bu ömürler, bütün insanlığın arayışına cevap verecek zengin hayat malzemeleriyle dolu... Peygamber Efendimizin (sav) şâh-ı Velâyet Hz. Ali'ye (kv) şu nasihati, bu dört mübarek ismin ahlakının menşei ve mahiyetinin bir özeti niteliğinde: 

"... Yâ Ali! Allahu Teâlâ'nın dergâhında, insanların en iyisi herkese menfaati olandır. En kötüsü kinli, gammaz ve kötü işli olandır. Allahu Teâlâ'nın en sevdiği kimse, ömrü uzun, ameli iyi olandır. En çok buğzettiği kimse, dıştan iyi görünüp içi bozuk olandır. Zâhiri salah ile süslü, bâtını günah ile doludur. Yâ Ali! Bundan daha kötüsü şerrinden kurtulmak için kendisine ikram olunan kimsedir. Bundan daha kötüsü, zenginlere ikram edip fakirleri aşağı tutandır. Bundan daha beteri, yalnız başına yiyip kimseye bir şey vermeyendir. Bundan daha kötüsü, bir Müslüman kardeşine dostluk gösterip sonra onu felakete sürükleyen kimsedir. Yâ Ali! Üstünlük günahları terk etmektir. Allahu Teâlâ Hazretlerinden korkmanın alameti, haramlardan sakınmaktır. Doğru söyleyen kimsenin alameti, doğru söylemeyi; kızsa, sevinse, bir ihtiyacı olsa bile âdet edinmektir."

Anadolu irfan dünyasına sayısız katkıları bulunmuş Halvetiyye dergâhının Şemsiyye kolunun pîri, Anadolu evliyasının ulu isimlerinden Şemseddin Sivâsî Hazretlerinin satırdan sadra akan irşad metodu ışığında, Asr-ı Saadet neşvesi ile manevî iklimimizi tomurcuklandırmak üzerine...

Ben fakir Şeyh Şemseddin Ahmed b. Muhammed Sivasî’nin bukitabı yazmaktaki gayesi, din sarayının mimarları ve yakîn sahibibüyüklerin yüce meziyetlerinden birkaç damlayı susuz âşıklarasunabilmek ve fazilet güneşinden parıltılarla sadıkların kalpleriniaydınlatabilmektir.

Menakıb-ı Çehar-yar-i Güzin, Allah Resûlünün huzurunda imana eren, ömürlerini onun terbiyesi altında geçirerek Peygamberin en seçkin dostları halkasına dahil olan ve Efendimizin dünyaya veda etmesinin ardından mirasına sahip çıkarak asrı hakkaniyetli idarenin örneklerine şahit kılan dört sahabenin hayatına ayna tutuyor.