Dinin ve dolayısıyla tasavvufun ana gayesi insanı Allah'a ulaştırmaktır. Gerçek insan olmak "insan-ı kamil" sıfatıyla izah edilir. O yeryüzünde Allah'ın halifesidir. Cenab-ı Hakk'ın bütün esmasını yansıtacak bir potansiyele sahiptir. Bu özelliğiyle Allah insanı muhatap almış ve tabir-i caizse onu "sır katipliği" pozisyonuna yükseltmiştir. İslam tasavvufu derece derece olan insanları işte bu en yüce makama çıkartacak şekilde çalışır. O öyle bir fabrikadır ki ham maddenin işlenerek sanat harikası ürünler ortaya koyar. Ancak, günümüzde İslam'ın bu zengin ve ulvi iç yüzü, fıkıh dediğimiz dış yüzüne ve şekle kurban edilmiştir. Özden bihaber bir dış yüzey ve kabukla kitleler meşgul edilmekte, sanat değeri çok yüksek bir malzeme bit pazarında haraç mezat satılmaktadır. Fıkıh İslam'ı da yüce bir değer taşır ancak İslam hikmeti ve metafiziğinin olgunlaşmadığı zaman dilimlerinde fıkhın öne çıkması şekilci, mutaassıp ve zorba tipleri örneklik makamına çıkarmıştır. Mahmud Erol Kılıç, İslam ve tasavvuf üzerine temrinleri, telkinleri ve değerlendirmeleri ile işte insan-ı kamil yetiştiren bir mektebin kapısına kilit vurulmadığını, talim ve terbiyeye devam ettiğini göstermekte. Yeni nesillerin ateizm, agnostisizm veya deizm gibi çıkmaz sokaklara sevk edilmesini engeleyecek bir yol ve yordam ortaya koymaktadır. İbn Arabî, Hasan Harakanî, Mevlana, Yunus, Eşrefoğlu Rumi ve daha çağdaş bir isim olan mühtedi Rene Guenon gibi önderlerin metotlarına ve usûllerine referanslar göstererek İslam'ın şekilden ziyade öze ve kemalata vurgu yapan bir "gelenek" olduğunu vurgulamakta. Uzun bir aradan sonra Mahmud Erol Kılıç Hoca bu yeni eseriyle tasavvufun meşalesi sönmeyecek bir cevher olduğunu bir kez daha hatırlatmaktadır.
