Geçmişin travmalarını üstünde taşıyan kişilerin çoğu geçmişte sıkışıp kaldıklarını fark etmezler. Şu anda yaşadıkları bir olaya verdikleri tepkiler, olması gerekenin çok üstündedir. Yaşamının içinde ağır bir yara alıp onu geçmişinde travma olarak bırakan kişi, aynı olayı hatırlatan durumlara, geçmişte kaydettiği olaya yakın bir acıyla karşılık verir. Geçmişteki travma anı unutulsa da beden tepkisel olarak o anı unutmaz ve en ağır biçimde bugüne taşır. Bu yükü taşıyan ruh, bugüne odaklanamaz ve hayatı kontrolsüz bir eziyet içinde yaşar.
İnsanın çare arayışındaki en büyük engel, geçmişte saplanıp kaldığı o travmatik durumun etkisinden sıyrılacağını düşündürecek işe yaramaz eylemlerden çare ummaktır.
Kişi geçmişi geride bırakmayı başaramadığında tüm yaşam enerjisini bu uğurda harcarken, acı dolu bir hayatı kaderi sanır.
Geçmişten getirilen travmanın farkında olmadan hayata devam etmeye çalışmanın en acıklı tarafı, geçmişten gelen örüntüyü fark edemeden aynı acıyı yaşamaktır. Sürekli bir karamsarlık hali içinde sıkışıp kalan kişi, o hayat öyküsünü geride bırakıp şimdiki hikâyesini yazamaz. Çünkü şimdiki zamana sağlıklı bir şekilde odaklanamaz, farkında olmadan sırtında acı dolu geçmişin yüklerini taşır.
Geçmişin yüklerinden kurtulmadan, onun sebep olduğu düşünce kalıplarını değiştirmeden yeni yaşam formları oluşturmayı imkânsız hale getirir. Ruh sağlığı bozulur, hastalıklar, mutsuzluklar, yetersizlik hisleri kapıda bekler.
İnsan ancak geçmişi geride bırakıp kendini özgür hissederek alternatif davranış biçimleri geliştirdiğinde iyileşmeye başlar. İşte o zaman sinir sistemi üzerindeki baskıları kalkar, zihin kendini yeniden onarır ve yeni yaşam kalıpları oluşturulmaya başlanır. Kaybedilen ruh sağlığı geri gelir ve umut ile her şey yeniden yeşerir.
Bu öze dönüş yolculuğunda geçmişten bugüne uzanan sistemin en sinsi örüntülerini gözler önüne sereceğiz. İyileşmenin ilk adımı olan fark etmeyi, hayatın üstünüze oynadığı bu ölümcül oyunu bozarak öğreneceğiz.
